دلم شكسته و مجروح و مبتلاى حسين
دلم شكسته و مجروح و مبتلاى حسين طواف كرد شبى گِرد كربلاى حسين
شكفته نرگس و نسرين و سنبل‌تر ديد زچشم و جبهه و جعد گره‌گشاى حسين
طراز طرّه مشكين عنبر افشانش خضاب كرد به خون خصم بيوفاى حسين
به جاى غاليه بر روى خاك خون آلود كمند غاليه سيماى مشك ساى حسين
زحلق تشنه او رسته لاله سيراب ز
خون كه موج زد از جانب قفاى حسين
قدر چو واقعه كربلا مشاهده كرد ز چشم خون راند بر قضاى حسين
سپهر شيشه شامى پر اشك ياقوتى كه آب مى‌طلبد لعل جان فزاى حسين
نشسته بر سر خاكستر آفتاب مقيم كبود پوش به سوگ از پىِ عزاى حسين
جمال روشن خورشيد را غبار گرفت كه در غبار نهان شد مهِ لقاى حسين
به روز معركه چون پاى در ركاب آورد سوار
ابلق دوران نداشت پاى حسين
بسوخت شامى ملعون چو ديو از آتش نجم ز
برقِ صاعقه تيغ جان رباى حسين
در آن محل كه زبيداد، داد داده شود سزاى خود ببرد خصم ناسزاى حسين
به روز واقعه‌اى ظالم خدا ناترس بيا ببين كه چها كرده‌اى به جان حسين
خداى قاضى و پيغمبر از تو ناخشنود چگونه مى‌دهى انصاف ماجراى حسين
حسين، جان گرامى فداى امّت كرد سزاست امّت اگر جان كند فداى حسين
به روز حشر ببينى به دست پيغمبر كليد گنج شفاعت به خونبهاى حسين
حسين را تو ندانى خداى مى‌داند كمال منزلت و عزّت و علاى حسين
نكاح مادر او زير سايه طوبى ببست با پدرش در ازل خداى حسين
غبار گَرد مناهى به دامنش نرسيد ز عصمت گهر پاكِ پارساى حسين
هزار سجده كند آفتاب اگر روزى به آفتاب رسد سايه رداى حسين
فروغ مشعله آفتاب را چه محل؟ به پيش پرتو قنديل پرضياى حسين
سراييان سرا بوستان روضه خلد كنيزكان حريم حرمسراى حسين
چو ز ايران حرم، طايران سدره نشين طواف
كرب و بلا كرده بر هواى حسين
نه از خطاست كه بر مشك ناب طعنه زند غبار غاليه‌آميز خاك پاى حسين
هزار تُكمه رومى بر اطلس شامى قضا
نهد كه بود ابره «1» قباى حسين
بدان اميد كه فيض عطاى او بنيد سحاب
قطره زنان از پىِ سخاى حسين
سحاب: قطره باران حسين: سربخشيد عطاى ابر كجا و كجا عطاى حسين؟!
زبيم ورطه توفان نمى‌تواند رست جز آن
كه هست درين ورطه آشناى حسين
گداى حضرت او شو كه عاقبت روزى به پادشاهى عقبى رسد گداى حسين
اگر رضاى خدا و رسول مى‌طلبى متاب روى ارادت تو از رضاى حسين
مطيع راى تو رضوان بود اگر باشى به اعتقاد چو رضوان مطيع راى حسين
ولايت دل خويشم از آن پسند آمد كه شد ولايت او مسكن ولاى حسين
به باغ منقبت آل مصطفى، امروز منم چو بلبل خوشخوان سخن سراى حسين
خموش (ابن حسام)؟! اين سخن نه لايق توست ستايش تو كجا و كجا ثناى حسين؟!
هزار سال اگر از لامكان گذريابى كجا رسيد توانى به كبرياى حسين
مُهيمنا! به دعايى كه خواند پيغمبر كه
ياد كرد درا و صفوت و صفاى حسين
به مادر و پدر اوى و جدّ اوى و بنيه بدان برادر معصوم مجتباى حسين
كز آفتاب قيامت مرا پناهى ده به زير سايه دامن كشِ لواى حسين «1»