شبستان نجف
بـــاد صبا بـــگذر دمــی، طـــــرف گــــلستان نجف
ازمـــا رســـان هردم ســــلام، بــر شاه خوبان نجف
مـُـرغِ دلِ مـــا در قــفس، دارد هــــــوای دیـــگری
پــر می زنــد پــر می زنــد، ســوی شبستان نجف
قمری و بلبل در نــــوا طاووس و تَیـــهو هم صـدا
بــی خود ز خود انــدر سماع، با خیل مرغان نجف
ساقــــی بیاور جــــام مــی، تا سر کشیم دیوانه وار
نـعره زنیم مــــــولا عــــلی در خــلد رضوان نجف
وجد وطـــرب شـور وشعف، گشته هویدا هر طرف
انبــوه بهجت را نـــگر، در صــحن وایـــــوان نجف
از آســـــتان بــوالحــــسن آیـــد شمـــیم عــطر یـــاس
بــاد جنــــان هـر دم وزد از کـــــوی جــانـــان نجف
از لالــــهء ســرو و سمن زیبا بود طـــــرف چــمن
گل زین طـــرب خیمه زده در بــــاغ و بُــستان نجف
ریحـــان بصد شور و شعف گــــلزار باشـد در طرب
از یـــمن میــــلاد علـــــی آن میــــــر میـــــران نجف
عنوان بســـــم الله رســید، مرآت وجــــــــــه الله رسید
مصداق ســـــــــرُّ الله رسید آن مـــــــاه تـــــابان نجف
پیغمبرعــــــــــالی نســــب اُمـــــــی لقب فــــــخر بشر
خــــــرم شـــــــــــده از مقدمِ مـــــیرِ سخــــندان نجف
بر گِــــردِ والا مـــرقدش جـــــن وملایک در طواف
ســــرشار از ذکـــــر مَلک مُلک سلیمـــــــــــان نجف
ای مرشــــد روح الامیــــــن وی قبلـــــــه اهـــل یقین
بنما طلـــــب احبــــاب را ســـــــــوی نیســـتان نجف
گویم چسان مدحــــت شـــها الـــکن زبـــان باشــد مرا
مدحـــت کــــــند ذات خـــــدا، گیتی ثنــــا خوان نجف
سامع خجل مسکین صفت بردرگَهت رو کرده است
بهرش گـــزین مـــدفن شها، خــــــــاک بیابان نجف
مستفعلن مستفعلن مستفعلن مستفعلن