لاله زار سامع  

المنّــة لله كـه بــه كــوي تو مقيمم        هـر دم رسـد از حلقه زلف تو نسيمم

اي خاك درت جنّت و فردوس نعيمم      در بارگهت چون سگ اصحاب رقيمم

صد شكر كز آغاز شدم نيك سرانجام

اي آنكه خدا گشته ز روي تو پديدار      دارم به خدا من به خداونديت اقرار

بستـم صنـما مـن ز سر زلف تو زنّار    خوانـدم صنمت ليك بر مردم هشيار

دست صمدستي كه شكستي همه اصنام

اي سرّ نهان سرّ نهان از تو چه پنهان  عالم همـه اندر صـفت ذات تو حيران

در شكّ و گمانند چه دانا و چه نادان     از چهره برافـكن دمي آن پرده امكان

تا رفع كني شكّ و گمان از همه اوهام

اي آنكه قضا بنده حكمت ز ازل شد       وي آنكه قدر امر تو را ضرب مثل شد

تعبير زحق حبّ تو بر خير عمل شد      ما بي عـمل و عمر همه صرف اَمل شد

نا كامم و خواهم دهي اي دوست مرا كام

هر كس كه ز ميخانه عشق تو خـورد مي           مستــانه ره خـلد بريـن را كند او  طـي

فيض تو چه فيضي ات كه لا يَلْحَقُهُ شيء           برده است مگر خضر به سرچـشمه او پي

كت مـي‌رود او بنده صفت بر اثر كام

اي آنكه حدوث تو قرين با عدم آمد       از جــود تو عـالم بوجود از عدم آمد

بطـحي ز طفيل حرمت تا حـرم آمد       هر خار و خسي در حرمش محترم آمد

ما خار و خس اين حرم و دل به تو آرام

اي دست خدا كار به ما گشته بسي تنگ طاعون به محبّان تو گرديده قوي چنگ

زين حادثه در هر نف نست خوش آهنگ           عار است به ما در بر اغيــار بود ننگ

حامي سوي ما باشد و در مهلكه اغنام

ترسم كه حسودان به من اين نكته بگيرند            كي آنكه امـيران تو بر مرگ اميرند

گر راسـت بـود امـر شــود تا كه نميرند  داني كه حسودان سخن حق نپذيرند

از نام گذشتيم چرا اين همه بد نام

زن طعن به طاعون كه از اينجا بگريزد در كشـور اعـدا رود آنجا بستيزد

بـا مـا نستـيزد كه زمـا مهـر تو خيزد    ز اشجار ولاي تو اگر برگ بريزد

ترسم نشود پخته ثماري كه بود خام

مـا را نبود واسطه‌اي غير حسينت       سوگند عظيمي است به جاه  حسـنينت

حق نبي و آل خصوصاً به حسينت       آن كشتـه شمـشير جفـا نور دو عيـنت

اين هايله را رفع نما با همه آلام

زان واســطه ما را نبـود بـرتـر و  بهتر در نزد تو اي شير خدا مير غضنفر

مائيم و حسيني چه به دنيا چه به محشـر            آن واسطه گر نيست قبول در داور

اي خاك به فرق من و اي واي بر اسلام

آن كشــته اگر چـاره اين غم نـنمايد       يــابد ز بــدان غير بدي هيـچ نيايد

مشكل كسي اين عقده مشكل بگشايد      او هي كند احسان و به احسان بفزايد

زان روي كه وحشي به جز احسان نشود رام

اي جان جهان جان جهان باد  فدايت    جان و دل ما بسته به زنجير ولايت

شد پير وفايي به ره مهـر و وفــايت     با جرم و گنه آمده بر درب سرايت

كز لطف وِرا پرده كشي برهمه آثام

هرچند كه ما صاحب جرميم و جنايت    از ما بدي و از تو همه لطف و عنايت

امّـا كـرم و جـود تو را نيست نهايت     در روز جـزا باز دو صد گونه عنايت